Maak een ruimtereis met poëzie

In de ruimte van de laatste zon en de nacht, ontstaan waar de hemel en de aarde elkaar raken, schakeringen van goud in al haar pracht. In de ruimte van het laatste licht en het donker, stemt de natuur af op de frequentie van de stilte, waarin dag- en nachtdieren wisselen van wacht. In de ruimte tussen mijn gedachten in, worden de ruimtes van de stilte steeds groter. Ik stem af op de natuur van het Nannewiid. En ik neem mijn ruimte.

Onder mijn voeten een mand. Boven mijn hoofd een ballon. Mijn blik op oneindig. De wereld lijkt zo klein en fijn. Net als mijn zorgen. Die hier even niet lijken te zijn.

Over meer MarBoei locaties zijn gedichten geschreven, de zogenaamde poëtische ankerplaatsen op het Friese water. Op de website van MarBoei lees je alle gedichten en kun je alle locaties van de ankerplaatsen bekijken.

Op zes meter hoogte, kijk ik over het IJsselmeer, denkend aan vervlogen tijden, van een bruisende zee. Een afgesloten tijd gaat over in rustig blinkend water met zonneschijn van de avond. Enkel het ruisen van de bomen en vogels in de lucht brengen leven in deze zomeravond.

Geitenkeutels en koeienvlaaien verklappen een verborgen bijeenkomst van afgelopen nacht. Mist stijgt op uit het meer en kringelt tussen de bomen door. Contouren van leven tekenen zich af. Het is een drukte van belang met koeien, geitenbokjes en vogels omgeven door magie en tovenarij. Bij dit complot van wilde dieren houdt de pantserjuffer de wacht. Het is het geheim van de Wyldemerk.

Een haven - waar het hart begint - een haven - waar de nachten zingen - die bouw je met duizend armen in honderd jaar - van wind verwaaide taal, was aan lijnen - van gelapte ramen, aangespoeld geluk - van zwerflantaarnen, zeegordijnen - of van de blauwe lucht en uren op het strand - blote handen, emmertje water - schepje zand

Hier ben ik op de rand van werkelijkheid en verbeelding. Hier zit ik behouden tussen het vloeibare en het onverzettelijke. Hier verlang ik vrij te kunnen kiezen tussen wie ik ben en wie ik mag zijn. Hier zie ik wat ruimte is: het stroomt tussen het onverzettelijke door. Hier droom ik dat mijn hart mag overstromen van liefde om mijn leven te laten kloppen.

Zie hier een schilderij zonder kunstenaar. Een door water en wind bewogen stilleven met een kerkje als door een penseel gebouwd. Maar het is een monnikenwerk van kloosterstenen. De Sylroede die aquarelleert door de weide. Fluisterend volgt een bootje de getrokken streep. De lijst is van wuivende rietkragen in de wind. Dit schilderij zonder kunstenaar. Ik hang het op in mijn herinneringen. Zo neem ik het mee naar huis.

Oneindige schakeringen van beige vormen een gordijn rondom een natuurlijk podium voor dagelijks improvisatie toneel. Het is een openluchtspel vol getjilp, gespat en gevlieg. Luister, hoor ik een monoloog van een bosrietzanger? En zie ik daar een scène tussen eenden en een baardmannetje Repetities, uitvoeringen en premières vinden door elkaar plaats. Met elkaar vormt het een oneindige voorstelling. Iedereen zit eerste rang in de Makkumersúdwaard.

Welkom in deze wondere wereld op de bodem van een oude zee. Hier is een waar vogelparadijs boven water gekomen. Het vogelgezang van weidevogels fluit je hier om de oren. Maar het vrolijkst fluit de ware vogelaar, die van al dit moois mag genieten.

Een gratis retourtje naar tijden van weleer. Even vlug heen en terug. Naar een aanzienlijke kerk, een pastorij, een huizenrij, een enkele boerderij. Een historisch mooi reisje, die onbetaalbaar is. Alleen verkrijgbaar in Lutkewierum.

Witte zeilen aan de horizon zijn als onbeschreven bladen van een onbekende toekomst. Mijn wensen en verlangens projecteer ik op de driehoekige doeken. De wensboten nemen het mee en ik laat het los.