Varen in alle rust en stilte

Wij volgen een deel van een van de routes die toerismeorganisatie VVV Waterland van Friesland heeft uitgezet. Via de Goingarijpster Poelen varen we richting Joure. Langs de waterkant zien we voor het eerst twee wandelaars met een hond. Weggedoken in hun opgezette kraag ploegen ze voort. Na een ochtend in eenzaamheid te hebben gevaren, zijn ze voor ons haast een bezienswaardigheid.

Tussen het Sneekermeer en de Langweerder Wielen passeren we het dorp Broek met café Rufus aan het Water, dat in de winter tijdens de weekenden geopend is. Je kunt hier een broodje eten of een warme chocomel drinken en even opwarmen bij de kachel. Het is hier ook mogelijk te ontbijten, na een nacht op het water. Even de ontbijtlijst invullen en een kwartiertje later geniet je van verse broodjes en croissants.

We onthouden het voor later en gaan door naar de Jouster Sylroede, waar we langs houten bootstallingen en de oude Douwe Egberts-fabriek varen. De belettering staat nog altijd op het pannendak: Douwe Egberts. Tabak. Koffie. Thee. In 1753 begon Egbert Douwes hier met zijn vrouw een winkel met kruidenierswaren, chocolade en zuidvruchten. Zoon Douwe Egberts nam het bedrijf in 1780 over en ging zich bezighouden met de bewerking en het mêleren van koffie, thee en tabak. Meer over de historie kom je te weten als je Museum Joure bezoekt.

Alles ademt op dit stukje geschiedenis, want even verderop zien we de Groene Molen uit 1800, die zijn naam dankt aan de kenmerkende groene kap. En vervolgens bij de entree van de Jachtwerf De Jong, die sinds 1653 gespecialiseerd is in de bouw van houten schepen.

We verheugen ons al op de Sneker Waterpoort, toch een beetje ‘the Tower Bridge’ van Sneek. Onderweg belt de brugwachter keurig dat hij 20 minuten later zal zijn, want hij moet nog een andere brug openen. Intussen drijven wij voor de fraaie Waterpoort uit 1492 en kunnen op ons gemak vanaf een eersterangsplek foto’s maken. Op de webcam van Sneek zien we ook nog eens onze eigen Doerak terug; leuk voor een screenshot! Passanten werpen ons bezorgde en soms spottende blikken op. Wat denken we nou? Er is helemaal geen brugbediening in dit seizoen! Maar wij weten wel beter. Straks komt onze ‘privébrugwachter’.

De klok slaat vier uur. Het schemert. De wijzers op de goud verlichte plaat van de Waterpoort kruipen vooruit. Hij zal toch geen vrijdagmiddagbiertje zijn gaan drinken bij Het Wapen van IJlst en ons vergeten zijn? Dan zien we ineens de gele auto met ‘onze’ brugwachter aan komen. Een storing bij de andere brug heeft hem wat vertraagd. Snel stapt hij het brugwachtershuisje binnen en daalt af naar de machinekamer in de kelder, waar het tl-licht aan flitst. Daar zet hij een hendeltje om. Rode licht aan. Slagbomen weer dicht.

We varen vervolgens verder door sprookjesachtig Sneek. In de huiskamers brandt al licht, een zachtgele gloed over de prachtige stad. De avond nadert. In de stuurhut wordt het kouder. De wind trekt door de kieren van de kap, het zeil kleppert. Naarmate we verder de stad uitvaren, verdikt de deemstering. Voor ons het rode en groene lichtje van een andere boot op weg naar huis. In de verte, op het land, lampjes van boerderijen.

Net voor het donker wordt, leggen we aan, klaar voor een gezellige avond aan boord. Als de Sneker Weerman het bij het rechte eind heeft, wacht ons morgen die kraakheldere, zonnige winterdag.