Die Frau von Stavoren
Stavoren
Die florierende und wachsende Handelsstadt Stavoren geriet ab dem 15. Jahrhundert immer mehr in Verfall. In der Sage spiegelt sich der ganze Stolz wieder, der Stavoren als Handelsstadt damals ausmachte.
Hier schon mal ein Vorgeschmack
Das könnte dich auch interessieren
-
E-bike oplaadpunt - Veerboot Stavoren - Enkhuizen
E-bike oplaadpunt - Veerboot Stavoren - Enkhuizen Stavoren
Die florierende und wachsende Handelsstadt Stavoren geriet ab dem 15. Jahrhundert immer mehr in Verfall. Der Hafen versandete, und die Schiffer suchten sich einen anderen Heimathafen. Auch wirtschaftlich ging es zügig bergab. Genau von dieser Zeit handelt die Volkslegende der Frau von Stavoren. In der Sage spiegelt sich der ganze Stolz wieder, der Stavoren als Handelsstadt damals ausmachte.
Die Legende der Frau von Stavoren
Eine der Versionen dieser Sage erzählt von einer reichen Kaufmannswitwe in Stavoren, die in einem Haus wohnte mit Böden aus Gold, Wänden aus Silber und Decken, die mit funkelnden Edelsteinen besetzt waren. Von allen in der Stadt besaß sie die meisten Schiffe, und ihr Reichtum mehrte sich täglich. Aber trotz ihres enormen Reichtums war sie nicht zufrieden – im Gegenteil. Sie war sogar höchst unzufrieden und meinte, sie könne ihr Glück nur dann finden, wenn sie das kostbarste Gut auf Erden ihr eigen nennen würde. So sandte sie ihren besten Schiffer und ihr größtes Schiff aus mit dem Auftrag, ihren unmöglichen Wunsch zu erfüllen. Im Laderaum des Schiffes stapelte sich das Gold.
Nach langer, langer Suche kehrte der Schiffer zurück mit einer Ladung Getreide aus Danzig, das ihm wertvoller als Gold schien. Denn schließlich – so meinte er – könne man jedes Samenkorn des goldgelben Weizens aussäen, damit es zu goldgelben Kornhalmen mit vielen weiteren Weizenkörnern heranreifen würde. So würde diese Ladung sich selbst vermehren und zahllose Münder könnten dadurch satt werden. Aber die hochmütige Frau sah dies nicht ein und war entzürnt. Wie könnte man doch meinen, dass Getreide das kostbarste Gut auf Erden sei? Die versammelte Menge am Kai pflichtete ihr bei, und gemeinsam verlachten sie den Kapitän und die Kaufmannswitwe. Diese machte ihrem Ärger Luft und sprach wutentbrannt zu dem Kapitän: „An welcher Seite hast du das Getreide empfangen?“. „An Steuerbord“, entgegnete der Schiffer schüchtern. Worauf die Frau ihm bissig entgegenwarf: „Werfe es dann backbords ins Meer!” Da aber trat ein Mann aus der Menge hervor und bat flehend darum, dies nicht zu tun. Schließlich – so meinte er – sei dies kostbare Nahrung, die Respekt verdiene und die man nicht verschwenden sollte, weil sie doch viele Münder satt machen könnte.
Täte die Witwe es wohl, dann würde sie so arm werden, dass ihr jedes Weizenkorn wie ein Goldstück vorkommen würde. Darauf zog die Frau ihren goldenen Ring vom Finger und warf ihn ohne mit der Wimper zu zucken im hohen Bogen ins Meer. Und sie sprach: „Ob ich diesen goldenen Ring wohl wiedersehen werde? Wohl kaum! Und genau so unwahrscheinlich ist es, dass ich je an den Bettelstab geraten werde.“ Aber als alle – auch die Frau selbst – die Voraussage des alten Mannes längst vergessen hatten, brachte einer ihrer Diener ihr einen gefangenen Fisch. Und im Magen dieses Fisches steckte... der goldene Ring. Ab diesem Moment wendete sich ihr Schicksal, und das Unheil wurde ihr zuteil. Und in ihrem Untergang riss die Frau von Stavoren ihre ganze Stadt mit. Denn direkt vor der Küste – etwa an der Stelle, an welcher der Weizen ins Meer gekippt wurde – ragte auf einmal eine grüne Insel aus dem Wasser hervor. Dadurch wurde Sand angeschwemmt. Eine Sandbank entstand. Schiffe konnten den Hafen von Stavoren kaum noch erreichen, und die Schiffer ließen den Hafen links liegen. Um die einstige Handelsstadt wurde es still. Und die Zeiten des Wohlstands in Stavoren waren gezählt.
- Entfernung zu Ihrem Standort:
Hier finden Sie Die Frau von Stavoren
Het vrouwtje van StavorenNoord 16
8715 HR Stavoren Route planen
vanaf jouw locatie
Standorte
Alle Standorte anzeigen-
Dropping geheim agenten
Dropping geheim agenten
Bij Haskerhorne dropt een vliegtuig in de nacht van 1 op 2 november 1944 een waardevolle lading: de twee geheim agenten Peter Tazelaar en Lykele Faber. De mannen hebben een belangrijke opdracht: het opzetten van een geheime zender om te communiceren met Londen.
Met de slagzin ‘Wie de schoen past, trekke hem aan’, wordt begin november bij Haskerhorne een wapendropping aangekondigd. Maar daarnaast bevat het vliegtuig ook een andere belangrijke lading: geheim agenten Peter Tazelaar en Lykele Faber. Hun missie houdt in dat ze verzetsgroepen met elkaar in contact moeten brengen, radiocontact met Londen moeten opzetten en wapendroppings coördineren.
Om zich veilig door Friesland te kunnen bewegen hebben de agenten een zorgvuldig gekozen valse identiteit. Tazelaar gaat door het leven als ‘Paul Christiaan Wouters’, student diergeneeskunde. Lykele Faber wordt dominee ‘Arnold de Bruin’.
Voor de beide geheim agenten is het niet de eerste keer dat ze terug zijn in bezet gebied. Tazelaar is eind 1941 al in Nederland terug geweest voor operatie ‘Contact Holland’ en Faber is tijdens Operatie Market Garden gedropt bij Son.
Na de dropping worden Tazelaar en Faber opgevangen door het Friese verzet, dat ze voorziet van een onderduikplek. Faber, die enige tijd in Friesland heeft gewoond, wordt tot ieders stomme verbazing al op zijn eerste onderduikadres herkend door een verzetsman, die zegt: “Hé, jij bent toch een zoon van Faber? Ik heb naast jou gewoond in Drachten”.
Na een eerste korte nacht verplaatsen de geheim agenten zich al snel naar het dorpje Swichum onder Leeuwarden, waar zich het hoofdkwartier van de gewestelijke staf van de NBS van Friesland bevindt. Ze krijgen daar verdere informatie over het verzet en installeren hun geheime zender. In de maanden die daarop volgen verplaatsen ze zich regelmatig, om te voorkomen dat de zender wordt ontdekt.
Op een van hun onderduikadressen ontmoeten ze de ervaren wireless operator Alfred Springate, een bemanningslid van een Hallifax bommenwerper die in de nacht van 13 op 14 oktober 1944 bij Stavoren neergestort is. Springate staat Tazelaar en Faber de rest van de bezettingstijd bij.
Op 2 februari 1945 voltrekt zich een ramp voor de Friese Binnenlandse Strijdkrachten. In het dorp Tjerkwerd belandt bij een dropping een van de afgeworpen containers op het erf van een Duitsgezinde boer, die hier melding van maakt bij de dorpsveldwachter. Er volgen huiszoekingen in het dorp. Een van de adressen die wordt overvallen is het onderduikadres van verzetsleider Philip Willem Pander. Met zijn arrestatie valt de gehele administratie van de Friese NBS in handen van bezetters. Voor Tazelaar en Faber volgt een zenuwslopende tijd waarbij ze meerdere keren maar net aan een arrestatie weten te ontsnappen.
Faber, Tazelaar en Springate beleven de bevrijding uiteindelijk in Heerenveen. Pander wordt op 10 april 1945 gefusilleerd bij het Katerveer bij Zwolle. Na de bevrijding is Tazelaar nog enige tijd adjudant van koningin Wilhelmina. Hij heeft van 1981 tot zijn dood in 1993 in Hindeloopen gewoond. In dit stadje staat een bronzen beeld ter nagedachtenis aan hem.
Hier, in de omgeving van het Nannewiid, zitten Tazelaar en Faber aan het einde van de oorlog op het kajuitjachtje ‘Paliter’ ondergedoken, niet ver van de plek waar ze in de nacht van 1 op 2 november 1944 zijn gedropt.
-
Dronken van de drank van Mussert
Dronken van de drank van Mussert
De ophanden zijnde bevrijding brengt een enorme verplaatsing van nazi-sympathisanten op gang. Uit angst voor een ‘bijltjesdag’ zoeken collaborateurs een veilig heenkomen. Zo krijgt het dorpje Zurich bezoek van NSB-leider Anton Mussert, die onderweg is naar de Afsluitdijk.
Met de bevrijding in aantocht maken tienduizenden Duitse militairen, nationaal-socialisten en hun Nederlandse sympathisanten zich grote zorgen over hun lot. Wat zal er met hen gebeuren, nu een Duitse nederlaag onvermijdelijk lijkt?
Vluchten richting ‘Heimat’ lijkt de beste optie, maar de Geallieerden stoten zo snel door richting het noorden dat Duitsland voor velen onbereikbaar wordt. Dan maar naar het nog bezette westen van Nederland en daar het verdere verloop van de oorlog afwachten.
In de laatste dagen voor de bevrijding ziet Friesland vele vluchtende collaborateurs voorbij komen, waaronder beruchte oorlogsmisdadigers. Ze proberen weg te komen met de boten in Lemmer of Stavoren, of met auto’s via de Afsluitdijk.
In de chaos van de laatste oorlogsweken krijgt het dorpje Zurich, onder de rook van Harlingen, bezoek van een stoet luxe auto’s. Zo’n twaalf mannen, twee vrouwen en twee kleine meisjes stappen uit. “Kunt u hier vandaag mijn gezelschap onderhouden?”, vraagt een van de mannen aan de cafébaas. “We willen vanavond doorreizen over de Afsluitdijk”. Het is NSB-leider Anton Mussert, die daarvoor van zijn landgoed uit Almelo is gekomen.
De auto die ze meebrengen bevat een ruime drankvoorraad. Het gezelschap is al gauw beneveld en belandt al lallend op de zeedijk. De NSB-ers maken een indruk alsof het ze allemaal niets meer kan schelen. Er wordt gescholden. De twintigjarige dochter van de cafébaas is er getuige van. “Wil je niet voor me in de houding, klootzak!”, roept iemand tegen een collega. Een van de vrouwen zegt: “Mijn man wou hoog, hij komt hoog te hangen”.
De NSB-ers zijn echter niet de enigen die van de drank hebben geproefd. De drankauto is door de dorpsbewoners aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen. Een van hen zegt: ‘Ik bin dronken fan Mussert syn drank”, waarna hij in bed wordt gelegd. De volgende dag rijdt het gezelschap verder, richting Afsluitdijk.
Waddeneilanden
Ook de Waddeneilanden worden een toevluchtsoord voor collaborateurs. Daar zijn nog veel Duitse militairen en men hoopt van hieruit misschien op een andere manier geëvacueerd te kunnen worden. Het personeel van het beruchte Scholtenhuis, het SD-hoofdkwartier in Groningen, belandt bijvoorbeeld op Schiermonnikoog, waar het nog tot 11 juni duurt voor de laatste Duitse militairen zullen vertrekken.
Florentine Rost van Tonningen-Heubel, de vrouw van NSB-kopstuk Meinoud Rost van Tonningen, vlucht hoogzwanger naar Terschelling. ‘De zwarte weduwe’, zelf ook berucht omdat ze na de oorlog nooit afstand neemt van het nationaalsocialisme, bevalt op 28 april in het dorpje Midsland van een zoon. De bevalling zorgt voor veel opwinding, want als de eilanders erachter komen dat er in hun dorp een Rost van Tonningen is geboren, ontstaat er een kleine volksoploop. Maar uiteindelijk loopt alles met een sisser af.
In der Nachbarschaft
Alle Routen ansehen-
Stavoren - Workum | Elf-Städte-Pfad: Etappe 6
Stavoren - Workum | Elf-Städte-Pfad: Etappe 6(17.7 km)Stavoren -
Elf-Brunnen-Route (per Pkw oder Motorrad)
Elf-Brunnen-Route (per Pkw oder Motorrad)(198.0 km)Dokkum